Eigenlijk ben ik een generalist die niet echt ergens in uitblinkt.

Dat was tot mijn 35ste mijn mantra. Soms droeg ik deze zin als een badge van trots. Maar eerlijk gezegd, vaker voelde het als een tekort.

Ik zag anderen om me heen die expert werden, vakmensen, specialisten. In mijn ogen werden zij door de wereld gevierd om hun focus, hun niche.

**Ik ben een generalist**.
**Ik ben nergens écht goed in**.
**Niemand ziet me écht staan**.
**Ik moet alles onder controle houden**.

We kennen allemaal dit soort zinnen.

Jij hebt jouw versie, ik heb de mijne. (Ja hoor, ik heb er ook een paar.) Maar deze zinnen zijn onzin.

Ze maken ons iets wijs.

We laten ze onze realiteit definiëren. Ten onrechte. Ze zijn niets meer dan verhalen die we onszelf vertellen.

En wat nog het ergste is: we doen heel ons leven ons best om deze zinnen te verbergen. Want ze leggen onze diepste onzekerheden bloot.

Ik verborg mijn zin omdat het een grote angst blootlegde. De angst dat, als ik zou toegeven dat ik mezelf maar een generalist vond die nergens écht in uitblinkt, de wereld me zou afwijzen.

Ik was bang dat mensen me niet serieus zouden nemen, dat ze door die woorden mijn tekortkomingen zouden zien en me daarop zouden beoordelen.

Wat zijn jouw onzin verhalen? Wat is de zin die je met alle macht probeert te verbergen voor de wereld?

Alleen als jij het aandurft om jouw zinnen in de ogen te kijken, kan je meer vrij zijn.

📷 >> Ik in de gym gisteren. Bewust deze foto gekozen.

Want werken met deze zinnen is allesbehalve soft of fluffy. Het is confronterend en vraagt moed. Je breekt door muren die je jarenlang hebt opgebouwd.

Dit soort bewustzijnswerk is deel van mijn Innerlijk Kompas Traject. Natuurlijk gaat het over jezelf dieper leren kennen. Maar het gaat vooral over resultaten halen. Doorbreken. Maximaliseren. Vanuit je kern. Voorbij de verhalen.